กล่าวโดยสรุปต่อความคิดของคนเรามีวิธีจัดการได้สามวิธีคือ
-1 ไปกับความคิดคือทำทุกสิ่งทุกอย่างไปตามความคิด
-2 กดข่มความคิดคือห้ามมิให้ความคิดเกิด
- 3 เฝ้าดูความคิดคือปล่อยให้ความคิดเกิดเป็นปกติ แต่สติที่ได้รับการฝึกแล้วว่องไวจนตรวจจับกระแสความคิดได้และรู้เท่าทันในสิ่งที่คิด การยึดมั่นถือมั่นในความคิดซึ่งเป็นกระแสเกิดดับที่เรียกว่าสังขาร(การปรุงแต่ง) ก็จะปล่อยวางจางคลายลง ซึ่งก็คือจุดหมายปลายทางของการศึกษษ ในเรื่องของชีวิต ที่ประกอบไปด้วยจิตกับกาย ที่เป้าหมายสุดท้ายคือความดับเย็นแห่งทุกข์(อุปาทาน)หรือที่เรียกว่าทำพระนิพพานให้แจ้ง

การศึกษามีองค์ประกอบสามประการคือ ปริยัติ(ทฤษฎี) เป็นความรู้ของคนอื่น การเรียนรู้ในขั้นนี้เรียกรู้จำ รู้จัก
องค์ประกอบที่สองเรียกว่าปฏิบัติ คือทดลองทำจนได้ผล เป็นองค์ประกอบที่สามของกระบวนการศึกษาเรียกว่าปฏิเวธคือได้รับผลจากการปฏิบัติ ยกระดับความรู้จากการรู้จำ รู้จัก ขึ้นเป็นรู้แจ้งรู้จริง
 การศึกษาธรรมก็เพื่อการนำมาใช้ในชีวิตประจำวัน การปฎิบัติจึงเป็นหัวใจสำคัญของการศึกษา เราจะไม่ได้อะไรเลยจากการอ่าน หรือฟังวิธีการหุงข้าวจนกว่าเราจะนำความรู้ที่ได้รับมาไปปฏิบัติ  เมื่อนั้นเราจึงจะได้รับผล
 ความรู้ที่แท้จริงเกิดจากการปฏิบัติและยกระดับของการรับรู้