นักอยากเขียน โดย ศุ บุญเลี้ยง เป็นเรื่องราวชี้แนะผู้ที่อยากเป็นนักเขียนว่า ก่อนที่จะเป็นนักเขียน ต้องเป็นนักอยากเขียนก่อน และยกตัวอย่างอัตตชีวประวัติของตัวเองขึ้นมาเป็นตัวอย่างเริ่มตั้งแต่ พูดถึงผู้ที่เป็นแบบอย่างในการเขียน พูดถึงเรื่องความสำคัญในการอ่าน มิใช่เฉพาะแค่การอ่านหนังสือแต่เป็นการอ่าน โลกและชีวิต เก็บเกี่ยวประสบการณ์ และที่สำคัญต้องเป็นคนช่างสังเกตุ การสื่อสารภาษาเป็นสิ่งสำคัญที่ถ่ายทอดความรู้สึกนึกคิดของตัวเองให้กับผู้อ่านได้รับรู้ในสิ่งเดียวกัน เขาเล่าว่าแรกเริ่มได้แรงดลใจจากอาจารย์ที่สอนในมหาวิทยาลัยที่เอาเรื่องที่เขาเขียนไปอ่านหน้าชั้นแล้วให้ความเห็นว่าอนาคตน่าจะเป็นนักเขียนได้ นี่คือแรงขับเคลื่อนหนึ่งในหลายๆแรงขับ เช่น นิสัยที่ชอบซึ่งแตกต่างจากสังคมรอบข้าง ทำให้เป็นคน ชอบคิด ชอบสังเกตุในมุมที่แตกต่างกับคนอื่น การเขียนเริ่มจากการเขียนบันทึกประจำวันในวัยเด็กแล้วพัฒนามาเป็นบันทึกประจำตัวแทน การเขียนจดหมายและไปรษณีย์บัตรก็เป็นส่วนหนึ่งของการฝึก การได้ไปทำหนังสือชาวค่าย อารมณ์ขี้เล่น สนุกนึกในความคิดที่แตกต่างจากคนทั่วไปทำให้พัฒนาการเขียนและโดยเฉพาะเมื่อไปทำหนังสือไปยาลใหญ่ของสำนักศิษย์สะดือ ศุ บุญเลี้ยงพูดถึงอารมณ์ที่เกิดขึ้นจากประสบการณ์ในชีวิตประจำวันเป็นตัวกระตุุ้นให้เกิดงานเขียน ไม่วาจะเป็นอารมณ์
ไม่พึงพอใจในเรื่องบรรยากาศการเชียร์ของชาวมหาวิทยาลัย จริตนิสัยในการดำเนินชีวิตที่ไม่ได้สอดคล้องกับชีวิตของคนอื่น ความรัก ความผิดหวัง ล้วนแล้วเป็นแรงขับดันให้เกิดการเขียน จนกลายมาเป็นนักเขียน รวมทั้งเป็นนักแต่งเพลง ด้วย ในบทหนึ่งของหนังสือ "นักอยากเขียน" เล่มนี้ยังมีบทสัมภาษณ์
ที่ผู้เขียนให้นิตยสาร ไรท์เตอร์สัมภาษณ์ รวมอยู่ด้วย ศุ บุญเลี้ยงมีผลงานรวมเล่มอยู่หลายเล่มที่เผยแพร่สู่ผู้อ่าน เป็นนักร้อง นักดนตรีอารมณ์ดี แนวเขียนของเขาก็มักอารมณ์ดัตามบุคคลิกไปด้วย เขาให้ข้อสังเกคุไว้ว่าเมื่ออยากเป็นนักเขียน ก็ต้องลงมือเขียน ไม่ต้องกลัวผิดกลัวเชย เขาบอกไว้บนปกหลังของหนังสือว่า "มีคนจำนวนมาก อยากเป็นนักเขียน แต่ไม่ค่อยเขียน ข้าพเจ้ามีคำแนะนำข้อแรกง่ายๆ สั้นๆว่า ให้ท่านเป็นนักอยากเขียนเสียก่อน ไม่ใข่คิดแต่จะเป็นนักเขียน โดยไม่ลงมือเขียนอะไรสักอย่าง"
เป็นคำแนะนำที่ไม่เลวและเป็นความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธ สำหรับผู้ที่ใฝ่ฝันจะเป็นนักเขียน ลองหา"นักอยากเขียน" มาอ่านดูเผื่อจุดประกาย นักเขียนในตัวให้ลุกโชนขึ้นมาได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น